II. Abdülhamid Dönemi Osmanlı- Karadağ Siyasi İlişkileri

Tez Türkçe Tarih× Osmanlı×

Künye:

Yazarlar:

Uğur ÖZCAN

Ekle

Danışmanlar:

Fahrettin TIZLAK Süleyman Demirel Üniversitesi Tarih Anabilim Dalı

Ekle

Yayın Yılı:

2009

Yayın Yeri:

Isparta

Seviye:

DOKTORA

Kurum:

Süleyman Demirel Üniversitesi

Bölüm:

Sosyal Bilimler Enstitüsü

İçerik Dosyası:

İndirmek için tıklayınız

Web adresi:

Web adresi henüz eklenmemiş. Eklemek için düzenle simgesine tıklayınız.

Operatör:

Kaan Kocaman

Güncelleyen:

Yağız Fatih Nazlıer

Özet:

Bugün Balkanlarda Adriyatik Denizi kenarında küçük ve bağımsız bir devlet olan Karadağ'ın Osmanlı Devleti ile ilişkileri 14. yy da başlamıştır. Osmanlı Devleti'nin, coğrafi şartlar ve kabile tarzı yaşam şekilleri nedeniyle tam anlamıyla hakimiyet sağlayamadığı Karadağ'da, özellikle 19. Yy'da milliyetçilik hareketlerinin ve panslavist hareketlerin etkisiyle, Osmanlı Devleti'ne karşı bir çok isyan meydana gelmiştir. II. Abdülhamid'in tahta geçmesi ve patlak veren Osmanlı-Rus Harbi'nin ardından imzalanan 1878 Berlin Antlaşması'yla Karadağ bağımsızlığını kazanmıştır. Bağımsızlık sürecine kadar ilişkiler hep çatışma ve savaş ağırlıklı olmuştur. Karadağ, I. Nikola yönetiminde Osmanlı Devleti ile diplomatik ilişkilere başlamıştır. Böylece II. Abdülhamid'in tahttan indirilişine kadar, iki devlet arasında küçük sınır çatışmaları haricinde savaşın görülmediği, yaklaşık 30 yıllık bir süreç yaşanmıştır. Barışın hakim olduğu bu dönem, iki devlet ilişkilerini çok olumlu bir noktaya getirmiştir. Bunda II. Abdülhamid ve Nikola'nın devlet yönetimindeki şahsi becerileri ve kişisel dostluklarının büyük etkisi vardır. Iki devlet arasında kriz noktasına gelen hadiselerin iki liderin çözümsel ve barışcıl yaklaşımlarıyla halledildiği görülmüştür. Ittihat ve Terakki Cemiyeti, Karadağ'a terk edilen toprakları nedeniyle hayal kırıklığı yaşayan Arnavutların da desteğiyle meşrutiyetin ilanını istemişlerdir. 1908'de II. Meşrutiyet'in ilanı ile Abdülhamid'in etkisi azalmış Jöntürk muhalefeti etkisini göstermiştir. Bu yıldan sonra ilişkilerin durağanlaşması ve Abdülhamid'in tahttan inmesiyle birlikte Balkan Savaşları'nın ortaya çıkması, Abdülhamid ve Nikola'nın siyasetlerinin yerindeliğinin bir kanıtıdır.
Montenegro, an independent and relatively small-sized Balkan country by the Adriatic Sea, established relations with the Ottoman Empire as early as the 14th century. The Ottomans were not able to dominate Montenegro fully due to difficulties posed by geography and the tribal lifestyle prevailing in the region. Montenegro was home to several revolts against the Ottomans in the 19th century, which was a consequence of nationalist movements and pan-Slavic tendencies of the time. The accession of Abdul Hamid II to the Ottoman throne, followed by the Russo-Turkish War (1877-1878), led to the conclusion of 1878 Berlin Treaty which meant independence for Montenegro. Under the rule of Nicholas I, Montenegro began diplomatic relations with the Ottoman Empire. Minor border skirmishes being excepted, the relations ushered in an approximately 30-year era of no armed conflict between the two states until the deposition of Abdul Hamid II. The peaceful era has raised the relations between the two to a very positive high. The political leadership skills of Abdul Hamid and Nicholas I, as well as their friendly manners, played a major role on the mutually amicable relations. Nevertheless, opposition by Ittihat ve Terakki Cemiyeti (Committee of Union and Progress), backed by Albanians upset by territorial concessions to Montenegro, resulted in the proclamation of the Second Constitutional Era in 1908. Shortly thereafter, Abdul Hamid?s rule came to a close. The policies implemented by the Ittihat ve Terakki Cemiyeti disrupted the balance Abdul Hamid had put in place in the Balkans. Relations between the Ottoman Empire and Montenegro were weakened, and the way was paved for the Balkan Wars, as a result.

Bugün Balkanlarda Adriyatik Denizi kenarında küçük ve bağımsız bir devlet olan Karadağ'ın Osmanlı Devleti ile ilişkileri 14. yy da başlamıştır. Osmanlı Devleti'nin, coğrafi şartlar ve kabile tarzı yaşam şekilleri nedeniyle tam anlamıyla hakimiyet sağlayamadığı Karadağ'da, özellikle 19. Yy'da milliyetçilik hareketlerinin ve panslavist hareketlerin etkisiyle, Osmanlı Devleti'ne karşı bir çok isyan meydana gelmiştir. II. Abdülhamid'in tahta geçmesi ve patlak veren Osmanlı-Rus Harbi'nin ardından imzalanan 1878 Berlin Antlaşması'yla Karadağ bağımsızlığını kazanmıştır. Bağımsızlık sürecine kadar ilişkiler hep çatışma ve savaş ağırlıklı olmuştur.Karadağ, I. Nikola yönetiminde Osmanlı Devleti ile diplomatik ilişkilere başlamıştır. Böylece II. Abdülhamid'in tahttan indirilişine kadar, iki devlet arasında küçük sınır çatışmaları haricinde savaşın görülmediği, yaklaşık 30 yıllık bir süreç yaşanmıştır. Barışın hakim olduğu bu dönem, iki devlet ilişkilerini çok olumlu bir noktaya getirmiştir. Bunda II. Abdülhamid ve Nikola'nın devlet yönetimindeki şahsi becerileri ve kişisel dostluklarının büyük etkisi vardır. Iki devlet arasında kriz noktasına gelen hadiselerin iki liderin çözümsel ve barışcıl yaklaşımlarıyla halledildiği görülmüştür.Ittihat ve Terakki Cemiyeti, Karadağ'a terk edilen toprakları nedeniyle hayal kırıklığı yaşayan Arnavutların da desteğiyle meşrutiyetin ilanını istemişlerdir. 1908'de II. Meşrutiyet'in ilanı ile Abdülhamid'in etkisi azalmış Jöntürk muhalefeti etkisini göstermiştir. Bu yıldan sonra ilişkilerin durağanlaşması ve Abdülhamid'in tahttan inmesiyle birlikte Balkan Savaşları'nın ortaya çıkması, Abdülhamid ve Nikola'nın siyasetlerinin yerindeliğinin bir kanıtıdır.
Montenegro, an independent and relatively small-sized Balkan country by the Adriatic Sea, established relations with the Ottoman Empire as early as the 14th century. The Ottomans were not able to dominate Montenegro fully due to difficulties posed by geography and the tribal lifestyle prevailing in the region. Montenegro was home to several revolts against the Ottomans in the 19th century, which was a consequence of nationalist movements and pan-Slavic tendencies of the time. The accession of Abdul Hamid II to the Ottoman throne, followed by the Russo-Turkish War (1877-1878), led to the conclusion of 1878 Berlin Treaty which meant independence for Montenegro.Under the rule of Nicholas I, Montenegro began diplomatic relations with the Ottoman Empire. Minor border skirmishes being excepted, the relations ushered in an approximately 30-year era of no armed conflict between the two states until the deposition of Abdul Hamid II. The peaceful era has raised the relations between the two to a very positive high. The political leadership skills of Abdul Hamid and Nicholas I, as well as their friendly manners, played a major role on the mutually amicable relations.Nevertheless, opposition by Ittihat ve Terakki Cemiyeti (Committee of Union and Progress), backed by Albanians upset by territorial concessions to Montenegro, resulted in the proclamation of the Second Constitutional Era in 1908. Shortly thereafter, Abdul Hamid?s rule came to a close. The policies implemented by the Ittihat ve Terakki Cemiyeti disrupted the balance Abdul Hamid had put in place in the Balkans. Relations between the Ottoman Empire and Montenegro were weakened, and the way was paved for the Balkan Wars, as a result.